De toegang tot het internet is soms een hele opgave hier, maar we zijn er weer! Onze stage bij MTAA hebben we twee weken geleden afgerond, het was fijn om weer een nieuwe uitdaging aan te gaan: twee weken ziekenhuis!

In het laatste weekend hebben we Vicky (de dochter van Gertrude) op gezocht. Zij woont bij het Victoriameer (is dit nu wel of niet het grootste meer ter wereld?). De tocht ernaartoe was al een belevenis. Drie kwartier met zijn tweetjes op een piki-piki (motor) in de stortende regen over een lange zand/kleiweg, waar de piki-piki met hoge snelheid overheen reed (de kilometerteller deed het niet)…. Af en toe gleed de piki-piki weg, en lieten we beiden traantjes en oer geluiden. Het uitzicht over het meer was echter fantastisch. Iets over de lokale bevolking . Zij wassen praktisch alles in het meer, zichzelf, de afwas, kleding en zelfs de auto’s. Overal liggen 5-cm visjes te drogen, soms op een net of gewoon in het zand, de geur is erg indringend.

Na ons coschap bij MTAA op naar Webuye District Hospital! Op weg ernaartoe hebben we de “Crying Stone” gezien, die zou het hele jaar moeten ‘huilen’. Ondanks alle stortregen die we dagelijks hebben ervaren, was er geen drupje water te zien. Toch een mooie steen.

De ziekenhuiservaring begon al interessant, alle coassistenten zijn aan het staken. Zij krijgen al vier maanden niet betaald (tja, wij helemaal niet in Nederland). Nu gaat maandag het hele ziekenhuis staken, inclusief verpleegkundigen, specialisten en andere medici. Dit geldt voor de meeste publieke ziekenhuizen hier Kenia.

Het ziekenhuis is erg anders dan in Nederland. Alleen beperkte onderzoeken, zoals de simpelste bloedtesten, echo’s en röntgenfoto’s, zijn mogelijk. De specialisten zijn goed onderwezen, maar de mogelijkheden maken het lastig. Daarbij leidt de Afrikaanse mentaliteit ook tot problemen, zoals een ochtendoverdracht waar misschien een kwart komt opdagen (inclusief ons) en tevens een halfuur te laat. Te laatkomen noemen ze zelf ook een “African issue” en op de operatiekamer wordt regelmatig geroepen: “This is Africa, o o , the problems of underdevelopment”. Ze lachen hier zelf het hardst om.

Aan al het goede komt een einde, zo ook ons coschap. Het was zeker erg leerzaam, op persoonlijk en op medisch vlak. We kijken uit naar onze reis, en hebben mooie tripjes voor de boeg, zoals de berg “Mount Kenia” beklimmen en de safari’s!

Liefs,

Janneke & Angelina